Bu protokolün en çarpıcı yeri neresi dersen? Kesinlikle arbitraj oranını otomatik ayarlayan mekanizması. Nasıl çalıştığını şöyle düşün: Arabada hız sabitleyici var ya, onu açmadan önce yokuşta gaza bas, inişte ayağını çek, ayağın hep pedalda asılı kalıyor; açınca ise araba kendi hızını koruyor, senin bacağın bile dinleniyor.

Bu protokolün yaptığı iş de aslında buna benziyor: Paranın farklı faiz havuzlarında rastgele dolaşmasına izin vermiyor, onun yerine akıllı kontratla borç alanlarla borç verenleri "bir grupta buluşturuyor". Piyasa faizi ne kadar oynarsa oynasın, sistemin içinde bunun çoğunu kendi içinde dengeliyor, ortaya çıkan fiyat da iki taraf için daha güvenilir oluyor.

Teknik detaylar da çok karmaşık değil. Arka planda sürekli bir eşleştirme algoritması çalışıyor: Biri borç almak, biri borç vermek istediğinde, kontrat hemen devreye girip ikisini buluşturuyor; anlaşılan faiz oranı da genellikle büyük havuzun ortalamasından daha senin kafana uygun oluyor. Eşleşmeyen kısım mı? O da boşta kalmıyor, direkt ana likidite havuzuna geri atılıp faiz getirmeye devam ediyor. Bu yöntemin profesyonel adı var: Hibrit likidite modeli. Avantajı çok net: Hem oturmuş havuzun derinliğinden faydalanıyorsun, hem de birebir eşleşmenin verimliliğini alıyorsun.

Belki faiz optimizasyonu birkaç baz puan oynadı diye pek bir şey hissetmezsin ama fon büyüyünce ne oluyor? Yıllık getiriye çevirdiğinde, bu fark öyle büyüyor ki protokole bakışını değiştiriyor. Kısacası, kaba saba borç verme işini detaylı bir işletmeye dönüştürüyor. Biraz usta aşçının ateşi ayarlamasına benziyor—ateş çok olursa yemek yanar, az olursa pişmez, ama ayarı tutturursan o tencere garanti olur.