Rehipotekasyon, bankalar ve aracı kurumlar gibi finansal kuruluşlar tarafından, müşterileri tarafından teminat olarak taahhüt edilen varlıkları kendi amaçları için kullanmak amacıyla uygulanan karmaşık bir finansal mekanizmadır. Bu uygulama, buna izin veren müşterilere, düşük borçlanma maliyetleri veya indirim gibi faydalar sağlayabilir.

Esasında, rehypothecation, bir borç verenin teminat üzerindeki haklarını kullanarak ayrı işlemlere katılması durumudur; bu işlemler finansal kazançlar elde etmeyi amaçlamaktadır. Bu süreç, bir borçlunun finansman karşılığında bir varlığı teminat olarak sunmasıyla başlar ve bu da bir tür hipotek oluşturur.

Rehipotekasyon kavramı, 2007 yılına kadar yaygın bir şekilde kabul edildi; o yıl hedge fonlar bu konuya daha temkinli yaklaşmaya başladılar. Tipik bir senaryoda, bir müşteri bir aracılıkta marj hesabında menkul kıymetler yatırabilir. Aracı, bu menkul kıymetleri kendi marj hesabı için teminat olarak veya bir kredi güvencelemek için kullanabilir.

Hipotezi açıklamak için konut pazarını düşünelim. Bir ev alıcısı, satın aldığı mülkü ipotek için teminat olarak kullandığında, hipotez işlemi yapmış olur. Borçlu mülke karşı bir mülkiyet iddiasında bulunsa da, alacaklı, borçlu ödemeleri yerine getiremezse varlığı alma hakkını saklı tutar.

Rehipotekasyon bu kavramı bir adım daha ileri götürmektedir. Örneğin, bir müşteri menkul kıymetleri bir aracıyı marj hesabında bir teminat olarak bıraktığında, aracı bu menkul kıymetleri kendi finansal yükümlülüklerini güvence altına almak için kullanabilir. Bu, müşterinin ve aracının arasındaki ilk anlaşmanın ötesine uzanan bir teminat kullanım zinciri oluşturur.

Rehypotezlemenin belirli avantajlar sunabileceğini belirtmek önemlidir, ancak bu aynı zamanda finansal işlemlere ek karmaşıklık ve potansiyel risk katmanları da getirir. Bu nedenle, yatırımcılar ve finansal profesyoneller için bu pratiği anlamak, modern finansal ortamda yol almak açısından kritik öneme sahiptir.