6.30 AM. Pazartesi.

Alarm çalıyor. Bir an için, gözlerin kapalı bir şekilde hareketsiz kalıyorsun, hiçbir şey duymamış gibi yapıyorsun.

Vücudun, zihninden önce Pazartesi olduğunu bilir.

Bir robota dönüşüyorsun. Her zamanki hareketler. Hızlı bir duş, hazır kahve, sabahları buna bile enerji bulamadığın için bir gece önce seçtiğin kıyafet.

Pencereye bakıyorsun: hâlâ karanlık. Acele etmeden en son ne zaman şafak söktüğünü merak ediyorsun.

Metro hattı 6. 7.45 AM.

Her zamanki yüzleri tanıyorsunuz. Aynı gazeteyi okuyan gri takım elbiseli adam. Asla gülümsemeyen kırmızı kulaklık takan kız. Ayakta uyuyakalan yaşlı adam.

Hep aynı ifadeyle: boş.

Kimse konuşmuyor. Kimse kimseye bakmıyor. Herkes telefon ekranlarına, sanki gerçeklikten bir ilaçmış gibi bakıyor.

Sen de telefonu çıkarıyorsun. Instagram. İlk hikaye: Dubai'deki bir influencer. "Hayali yaşıyor", diyor.

Ekranı kaydırıyorsun, arkadaşın Juan'ın yeni BMW'sini övündüğünü görüyorsun. "Her şey mümkün", üç ateş emojisiyle yazdı.

Juan'ın ailesiyle yaşadığını ve arabasını ayda 600 euro'ya 8 yıl boyunca finanse ettiğini biliyorsun, ama onun fotoğrafı 340 beğeni ve "makine" ve "çocuk" diyen 47 yorum aldı.

Ofis. 9.00 AM.

"Günaydın", hissetmediğin bir gülümsemeyle söylüyorsun.

"Günaydın" derler, hissetmedikleri gülümsemelerle cevap verirler.

Aynı sandalyeye oturuyorsun, aynı bilgisayarı açıyorsun, aynı programları açıyorsun.

Sağında, María 12 yıldır aynı şeyi yapıyor. Solunda, Carlos gelecek tatiller için gün sayıyor... o tatiller iki ay önceydi.

Saate bakıyorsun: 9.07 AM. 8 saat 53 dakika var.

Kahve molası. 11.30 AM.

1,50€ için su gibi renklendirilmiş bir kahve.

1€ olduğunu hatırlıyor musun? Şimdi her şey daha pahalı ama maaşın iki yıldır aynı kalıyor.

Patron, "şirket zorluklar yaşıyor" diyor. Ama dün deniz kenarında yeni bir ev alındı.

Masana geri dönüyorsun. Yine Instagram. Bir influencer sana neden "kendini daha çok sevmelisin" ve "anı yaşamalısın" diye açıklıyor. Bunu 300 metrekarelik evinden söylüyor.

Beğeniyorsun. Bir an için ilham alıyorsun.

Sonra bilgisayar ekranına tekrar bakıyorsun ve ilham ölüyor.

14.00 PM. Yemek saati.

Günün menüsü: 15€. Geçen yılki fiyatı 12€ idi.

Yalnız geliyor, telefona bakarak. 25 yaşında bir gencin "kriptoya yatırım yaptığı" için emekli olduğunu gösteren bir video. Dünyayı gezen ve "laptopundan çalıştığını" söyleyen bir kızın başka bir videosu.

Burada, yalnız yemek yerken, sevmediğin yiyeceklere sahip olmadığın parayı harcadığın için kendini aptal hissediyorsun.

Ama yarın tam olarak aynı şeyi tekrar edeceksin.

18.00 PM.

Sekiz saat sonra, ofisten her zamanki gibi bir hisle çıkıyorsun: tüm gün meşguldün ama önemli bir şey yapmadın.

Hayatın, önemsiz şeyler hakkında e-postalara cevap vermek, hiçbir şeyi karar vermeyen toplantılara katılmak ve kimsenin okumadığı raporlar yazmakla sınırlı kaldı.

Metroya doğru yürüyorsun. Her zamanki yol. Araba bayisinin önünden geçiyorsun. Asla alabileceğin o Audi'ye bakmak için iki saniye duruyorsun.

Bankanın vitrininde, afiş "piyasanın en iyi fiyatıyla" ipotekler sunduğunu duyuruyor. 300.000€ 30 yıl için. Sadece ayda 1.200€.

Başında hızlı hesaplamalar yapıyorsun: sonunda 430.000€ olacak bir evi ödemek için 30 yıl çalışmak.

Süpermarket. 19:00.

Küçük sepet. Gerekenlerin zihinsel listesi.

Süt: 1,20€. Geçen ay 1,10€ idi.

Ekmek: 1,50€. Önce 1,30€.

Aldığın her ürün bir önceki seferden daha pahalı. Telefonunda hesap makinesi var ama kullanmaya cesaret edemiyorsun. Bu ay hayatta kalmanın sana ne kadara mal olacağını bilmemeyi tercih ediyorsun.

Sırada, önündeki kadın kasiyerle tartışıyor çünkü ona ödeme için para vermiyor. 3€ eksik. Jambonunu bırakmak zorunda.

Anneni düşünüyorsun. Dedenleri. Asla gelmeyecek emekli maaşını.

Ev. 20.30 PM.

Kapıyı açıyorsun. Partnerin, kendi yarış gününden sonra yorgun bir şekilde televizyon izliyor.

"Gün nasıl geçiyor?" diye sormadan bakmıyor.

"İyi", yalan söylüyorsun.

Sessiz akşam yemekleri. İkiniz de yemek yerken telefona bakıyorsunuz. O, mutlu çiftlerin videolarını izliyor. Sen, "devrim niteliğinde bir yöntemle" zenginleşen insanların videolarını izliyorsun.

Saat 23.00'te uyuyacaksınız. Yarın erken kalkmak gerekiyor.

Gözlerini kapamadan önce, Instagram'ı bir kez daha açıyorsun. Partnerinle bir fotoğraf paylaşıyorsun. "Evde rahatlıyoruz ❤️", yazıyorsun.

22 beğeni. Işığı kapat.

6.30 AM. Salı.

Alarm çalıyor.

Tamamen dün gibi. Tamamen 5 yıl önceki gibi. Tamamen yarınki gibi olacak.

Bir robota katılıyorsun. Aynı hareketler. Aynı rutin.

Metro. Ofis. Ara. Yemek. İş. Ev.

Ve arada, Instagram. Hayatının ilginç olduğunu numara yapmak. Mutlu olduğunu numara yapmak. Bunun bir anlamı olduğunu numara yapmak.

Cuma gecesi.

"Nihayet Cuma", diyorsun. Sanki bir zafer gibi.

Bir hafta daha hayatta kaldın. Pazartesi'ye dönmeden önce 40 saat özgürlüğü hak ettin.

Dışarıda akşam yemeği yiyorsun. Kişi başı 25€. İkinci bir bira sipariş ediyorsun, ama bunu yapmaman gerektiğini biliyorsun. Tabağın fotoğrafını çekiyorsun. "Cuma ruhu", yazıyorsun.

Cumartesi evi temizleyerek ve işler yaparak geçiyor. Pazar, yarın pazartesi olduğu için kaygı.

Boş zamanını "keyif almak" için iki günde 50€ harcadın.

Yine Pazartesi.

6.30 AM. Aynı alarm. Aynı uyanış.

Cebindeki bankaya bakıyorsun. Ay sonuna kadar 300€. 10 gün kaldı.

Zihninde hesap yapıyorsun. Benzin, yiyecek, temel harcamalar. Tam zamanında.

Her zamanki gibi.

Kalkıyorsun. Duş. Kahve. Metro.

Bir yıl sonra.

Saat 6.30'da kalkmaya devam ediyorsun.

Kahve 1,70€ tutuyor. Benzin 20 sent zam yaptı. Maaşın aynı kaldı.

Sağındaki María emekli oldu. 35 yıl prim ödedikten sonra 630€ emekli maaşı alıyor. Kirasını ödemeye yetmiyor.

Sağında şimdi 22 yaşında bir çocuk oturuyor. 10 yıl önce senin sahip olduğun aynı bakışa sahip. Umut dolu. Bunun geçici olduğunu düşünüyor.

Gözlerindeki ışık sönmeden önce ona 5 yıl veriyorsun.

Beş yıl sonra.

Aynı sandalyede oturuyorsun.

22 yaşındaki çocuk şimdi 27 yaşında. Artık sabahları gülmüyor.

İpotek kredin 8 yıl oldu. 22 yılın kaldı. 115.000€ ödedin ve hâlâ 180.000€ borcun var.

Instagram'da 21 yaşındaki bir influencer Lamborghini'sini sergiliyor. "Zihin yapısı her şeydir" diyor.

40 yaşındasın. Aktif yaşamının yarısı çoktan geçti.

Neden?

Uyanmak.

Bir sabah, alarm 6.30'da çalıyor ve bir şey farklı.

Hemen kalkmıyorsun.

Orada kalıyorsun, tavana bakıyorsun ve yıllar sonra ilk kez kendine gerçek bir soru soruyorsun:

"Hayatımla ne yapıyorum?"

Onu ayırmıyorsun. Onu görmezden gelmiyorsun. Dikkatini dağıtmak için Instagram'ı açmıyorsun.

Soruyu kendine saklıyorsun.

Ve aniden her şeyi anlıyorsun.

Bu hayat değil. Hayatta kalma.

Sen özgür değilsin. Sen sistemin bir kölesisin.

Gelecek inşa etmiyorsun. Başkalarının şu anını ödüyorsun.

Fareler yarışı, tekerleği terk etmeye karar verdiğinizde sona erer. Uyandığınızda.

Ama önce harekete geçmelisin.

İlk adımı atmaya hazır mısın? →